به گزارش ایبِنا، مفهوم قرارداد هوشمند به دهه ۱۹۹۰ میلادی که اولین بار توسط Nick Szabo معرفی شد باز می‌گردد. او مفهومی را مطرح کرد که بعدها در سال ۲۰۱۵ توسط اتریوم به کار گرفته شد و قراردادهایی به وجود آمد که براساس اجماع غیرمتمرکز با هزینه کم و اتوماتیک اجرا می‌شوند. یک تعریف سازگار و پذیرفته شده در میان پژوهشگران این است که قراردادهای هوشمند، قراردادهای دیجیتالی هستند که شرایط قرارداد با اجماع غیرمتمرکز و از طریق کدهای از پیش تعیین شده، بصورت خودکار اجرا می‌شوند.
قراردادهای هوشمند صرفا قراردادهای دیجیتالی نیستند. بسیاری از آنها برای دستیابی به اجماع و اجرا به مقامات معتبر متکی هستند. در اجماع غیرمتمرکز، طرف‌های ذی‌نفوذ اغلب دارای قدرت بازار هستند (به عنوان مثال، انحصار اطلاعات). از طرفی قراردادهای سنتی شامل درجه بالایی از مداخله‌ی انسانی هستند و الگوریتم کمتری دارند که به طور بالقوه منجر به عدم قطعیت و هزینه بیشتر می‌شود. اما قراردادهای هوشمند می‌توانند به تسهیل مبادله پول، اموال، سهام، خدمات و ... در یک روش الگوریتمی خودکار و بدون دخالت شخص ثالث کمک کنند.
یک قرارداد هوشمند نمونه‌ای از یک برنامه کامپیوتری است که در بلاکچین و با اجماع تمامی گره‌ها اجرا می‌شود. هر قرارداد هوشمند شامل یک کد برنامه، یک فایل ذخیره سازی و یک حساب کاربری است و هر کاربر می‌تواند یک قرارداد را با ارسال یک معامله به بلاکچین ایجاد کند. زمانی که یک قرارداد ایجاد شد، کد برنامه قرارداد ثابت مانده و قابلیت تغییر ندارد. کد قرارداد، هر بار که یک پیام چه از طرف یک کاربر یا از یک قرارداد دیگر دریافت شود، اجرا می‌شود. قرارداد هوشمند همچنین می‌تواند پول را دریافت کند و یا پول را به سایر قراردادها یا کاربران ارسال کند.
